Ben Allah'ıma gidiyorum...

[MURAT ÖDEMİŞ]

Ben Allah'ıma gidiyorum...


Cenab-ı Hakk'ın sevgililerinden bir zat Hacc'a niyet ediyor. Küçük de bir çocuğu var. Hazırlıkları görünce: "Baba diyor, nereye gidiyorsun?", "Allah'ın evine, Beytullah'a gidiyorum." Çocuk çok ısrar ediyor: "Beni de götür!" diye çok yalvarıyor. "Yavrum sen daha küçüksün, büyüyünce götürürüm." demişse bile para etmiyor, götürmeye mecbur kalıyor.

Yola çıkıyorlar. Çocuk yolda: "Ev bomboş olmaz ya, ben Allah'ıma gidiyorum." diye mütemadiyen düşünüyor, o niyetle yola çıkıyor. Babasının kastı ise Allah'ın evine gitmek. Aradaki fark çok büyük.

Nihayet Hicaz'a geliyorlar. Çocuk Harem-i şerife girer girmez parmağını havaya kaldırıyor ve: "Allah!" deyip orada yığılıp kalıyor. Babası bakıyor ki, çocuk ruhunu teslim etmiş. Herkes şaşırıyor.

O zaman o zata şöyle bir hitab geliyor:

"Sen Beyt'imi ziyaret etmeye geldin, Beyt'ime ulaştın. O ise bana geliyordu, beni gördü ve göçtü."


(ALINTI)

[mustafa eroglu]

paylasım ıcın tsk...

[Hasan Vural]

Valla boyle hep muhalefet ediyorum biliyorum ama ne yapayim. Bu dunyada hic kimse Allah'i goremez, mumkun degil. Gerci o zat da hasa Allah'tan bi hitap almis ama oda mumkun degil. Icine dogsa falan neyse... Hikayeyi gercekle karistirmamak lazim belki ama olurya aramizda belki hikayeden gercege gitmek isteyen olur falan, ne bileyim.

Kusura kalma kardes maksat kirici degil yapici elestirilerde bulunmak... Saygilar...